مفهوم آدرسها و پیوندها

در فصل اول کتاب راجع‌به وب جهانی بحث کردیم و گفتیم که پیوندها و URLها مفاهیم مهمی در وب‌سایتها هستند. در این فصلاین دو موضوع مهم را با جزئیات بیشتری مورد بررسی قرار می‌دهیم. ابتدا به مفهوم کلی پیوند می‌پردازیم و سپس URL را بطور مشروح بررسی می‌کنیم. در انتهای این فصل، چگونگی ایجاد پیوند را در HTML مطالعه می‌کنیم.

مفهوم کلی پیوند
شما که این کتاب را مطالعه می‌کنید تا بتوانید صفحات وب را طراحی کنید، حتماً سایتهای متعددی از اینترنت را دیدید. بنابراین با مفهوم پیوند یا ابرپیوند آشنایی دارید. پیوندها ابزارهایی هستند که بخشهای مختلف یک وب‌سایت را به یکدیگر اتصال می‌دهند. وقتی با ماوس در صفحه وب حرکت می‌کنید، در نقاطی از صفحه، علامت ماوس به شکل دست (N) درمی‌آید. آن نقاط را پیوند گویند. اگر بر روی پیوند کلیک کنید، صفحه دیگری را مشاهده خواهید کرد.
شکل 1-4 نمونه‌ای از یک صفحه اصلی را نشان می‌دهد که دارای چهار پیوند است و هر پیوند، کاربر را به یک صفحه جدید می‌برد.

مفهوم کلی URL
URL، اشیاء و خدمات موجود در اینترنت را مشخص می‌کند. هرکسی برای دستیابی به یک وب‌سایت باید URL آن را داشته باشد و در مرورگر تایپ کند و به مرورگر دستور دهد که آن سایت را بیابد. به عنوان مثال URL مربوط به سایت آمازون http://www.amazon.com است. کاربران اینترنت، با استفاده از URL، سایر خدمات اینترنت را فعال می‌کنند، مثل انتقال فایل از طریق FTP یا ارسال پست الکترونیکی. در HTML با استفاده از URL می‌توان پیوندهایی را ایجاد کرد. با استفاده از پیوندها می‌توان به اسناد دیگر دست یافت. با اینکه در URL، تعدادی کاراکتر اسلش ( / ) و کولن ( : ) وجود دارد، ولی به راحتی قابل درک و قابل حفظ‌کردن است.
برای یافتن هر شیئی در اینترنت، باید اطلاعات زیر را داشته باشید:
1.باید به کامپیوتر موجود در اینترنت (یا اینترانت) که آن اشیاء در آن قرار دارند، دسترسی داشته باشید. یافتن اشیاء مورد نظر، مستلزم مشخص کردن نام دامنه یا آدرس IP است و باید نام کاربری و کلمه رمز را بدانید.
2.پس از دستیابی به کامپیوتر مورد نظر، باید نام فایل، محل وجود فایل و پروتکلی که برای دستیابی به آن اشیاء مورد استفاده قرار می‌گیرد، تعیین کنید.
URL مشخص می‌کند که اشیاء در کجا قرار دارند و چگونه دستیابی می‌شوند. چگونگی دستیابی توسط پروتکل مشخص می‌شود (مثلاً پروتکل HTTP). محل وجود شیئ، با نام کامپیوتر، نام دایرکتوری و نام فایل مشخص می‌گردد. اسلشها و سایر کاراکترها، بخشهای مختلف آدرس را جدا می‌کنند تا قابلیت خوانایی آدرس افزایش یابد. ساختار اصلی یک URL بصورت زیر است:

Protocol://siteaddress/dicretory/filename

در ادامه با اجزای URL آشنا خواهید شد.

آدرس سایتها
هر سند وب بر روی یک کامپیوتر کارگزار در اینترنت جهانی یا اینترانت قرار دارد. اولین قدم در یافتن یک سند، شناسایی کارگزار آن است. متداولترین روش انجام این کار در شبکه‌های TCP/IP استفاده از یک نام نمادی، یعنی نام دامنه است. در اینترنت، نام دامنه شامل نام کامپیوتر و نام حوزه است. به عنوان مثال، www.microsoft.com کامپیوتری به نام www را در دامنه microsoft.com مشخص می‌کند. اما در اینترانت، ممکن است قضیه فرق کند، زیرا می‌توان از نام دامنه صرف نظر کرد. به عنوان مثال، نامی مثل jg.server ممکن است برای دستیابی به کامپیوتر کافی باشد.
بخش دیگر اغلب سایتها، یعنی نام دامنه، کاملاً منظم است. نام دامنه معمولاً شامل نام شرکت، یک نقطه و سپس نوع دامنه است، مثل rayaneh.com که در آن، دامنه برابر با rayaneh است و نشان‌دهنده شرکتی به نام رایانه است. چون رایانه یک شرکت تجاری است، نوع آن com انتخاب شده است. نوع دامنه معمولاً 3 حرف است که نوع سازمانی را نشان می‌دهد که صاحب آن کارگزار است. متاولترین آنها عبارتند از com برای سازمانهای اقتصادی، gov برای دولت و mil برای ارتش. بعضی از انواع متداول دامنه در جدول 1-4 آمده است.


نامگذتری که در جدول 1-4 آمده است، معمولاً در سیستم آمریکایی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در کشورهای مختلف، انواع دیگری از نامهای دامنه بکار گرفته می‌شود. نام دامنه معمولاً شامل کد کشور است: کد کشور. نوع دامنه. نام دامنه. نام کامپیوتر از آمریکا با کد دوحرفی مشخص می‌شود که بیانگر آن کشوری است که کارگزار در آنجا قرار دارد. مثل ca برای کانادا، mx برای مکزیک، و jp برای ژاپن. در داخل هر کشوری ممکن است از نامگذاری خودشان استفاده کنند. به عنوان مثال، www.sony.co.jp کارگزار وب سونی را در ناحیه co در ژاپن مشخص می‌کند. در این حالت، co به جای com، نشان‌دهنده مراکز اقتصادی است. در روسیه، مراکز آموزشی با نام ac مشخص می‌شوند. کارگزار وب دانشگاههای آکسفورد www.ox.ac.uk است که ac نشان‌دهنده academic است و به جای edu در آمریکا استفاده می‌شود.

استفاده از اسامی نمادی برای مردم ساده‌تر است. آدرس واقعی کارگزار، آدرس عددی پروتکل اینترنت (IP) است. هر کارگزار موجود در اینترنت آدرس IP منحصربفردی است که با استفاده از پروتکل TCP/IP قابل شناسایی است. آدرس IP یک رشته عددی است که متشکل از 4 عدد بین صفر تا 255 است و با نقطه از هم جدا شده‌اند (مثل 213.6.17.34). این عدد ممکن است متناظر با نام دامنه‌ای مثل www.rayaneh.com باشد. توجه کنید که نام نمادی دامنه، قبل از یافتن کارگزار باید به آدرس IP تبدیل شود. خدماتی به نام DNS در اینترنت وجود دارد که این تبدیل را انجام می‌دهد. برای تعیین کارگزار وب، به جای نام نمادی می‌توانید از آدرس IP استفاده کنید. در بعضی موارد، کارگزاران وب فاقد نام نمادی‌اند. بررسی تما جنبه‌های ساختار نام دامنه، خارج از این مقوله است، اما دقت داشته باشید که فرمتهای نام دامنه و خدمات جستجوی نام دامنه، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. اگر DNS موجود نباشد، نمی‌توان به کارگزار وب دستیابی داشت. برای آشنایی با
نام کامپیوتر و نام دامنه، وب‌سایتهای زیر را ببینید:

http://rs.internic.net/rs-internic.html
http://www.sangesh.org
http://www.gltd-mou.org

نام دامنه نسبت به حروف کوچک و بزرگ حساس نیست. به عنوان مثال، www.rayaneh.com با WWW.RAYANEH.COM یکسان است. مرورگرها می‌توانند آنها را تشخیص دهند. نام دایرکتوری که بعد از نام دامنه می‌آید، ممکن است نسبت به حروف کوچک و بزرگ حساس باشد. این موضوع به سیستم عاملی بستگی دارد که مرورگر وب در آن اجرا می‌شود. به عنوان مثال، سیستمهای یونیکس نسبت به حروف حساس هستند، درحالیکه ویندوز اینطور نیست. پس از اینکه کامپیوتر را مشخص کردید، ممکن است نیاز باشد که دایرکتوری را تعیین کنید.

مقالات مرتبط به طراحی سایت :

راهکارهای قراردادن پیوند سایت خود در سایر سایت ها
تصاویر و پیوند(راهنمای html)
پیوند در HTML (راهنمای جامع html)
مفهوم آدرسها و پیوندها